เซ โชนางง (ญี่ปุ่น: 清少納言; โรมาจิ: Sei Shōnagon, ค.ศ. 966–1017) เป็นกวีหญิงชาวญี่ปุ่นผู้ประพันธ์รวมบทความชื่อ มากูระโนะโซชิ (枕草子, makura no sōshi, The Pillow Book)- หนังสือข้างหมอน และเป็นนางในราชสำนักสมัยกลางยุคเฮอัน ถวายการรับใช้จักรพรรดินีเทชิ หรือ ซาดาโกะ และเป็นกวีหญิงร่วมสมัยเดียวกับ มุราซากิ ชิกิบุยังไม่เป็นที่ปรากฏว่าชื่อจริงของ เซ โชนะกง ชื่ออะไร คำเรียกขานว่า เซ โชนะกง มาจากธรรมเนียมหลีกเลี่ยงการเรียกชื่อจริงของสตรีชั้นสูง โดยจะเรียกชื่อแทนตัวจาก ยศ ตำแหน่ง ส่วนหนึ่งของชื่อจริง หรือไม่ก็เรียกตามยศของญาติทางฝ่ายชาย สันนิษฐานกันว่าเซ(清,Sei ) มาจากชื่อตระกูลคิโยฮาระ (清原,Kiyohara)โชนะกง (少納言,Shōnagon) เป็นชื่อตำแหน่งหนึ่งของขุนนางในอำมาตยสภา (Daijoukan)ไม่มีหลักฐานว่าญาติคนใดของเธอได้ตำแหน่งโชนะกง บรรดานักวิชาการทั้งหลายสันนิษฐานว่าอาจจะเป็นไปได้ที่ชื่อจริงของเธอคือ คิโยฮาระ นางิโกะ (清原 諾 子, Kiyohara Nagiko )หลักฐานรายละเอียดของชีวประวัติของเธอที่นอกเหนืองานเขียนของเธอเอง มีอยู่น้อยมาก กล่าวว่า เธอเป็นบุตรีของ คิโยฮาระ โนะ โมโตสุเกะ (Kiyohara no Motosuke) นักปราชญ์และกวีแบบวะกะ ที่มีชื่อเสียง ปู่ของเธอคือ คิโยฮาระ โนะ ฟุคุยาบุ (Kiyohara no Fukayabu) กวีชื่อชื่อดัง แต่พวกเขาก็เป็นเพียงขุนนางชั้นกลางเท่านั้น [1]
เมื่ออายุได้ 27 ปี เธอแต่งงานกับทาจิบานะ โนริมิสึ (Tachibana Norimitsu)เมื่ออายุ 16 ปี และมีบุตรชายด้วยกัน 1 คน หลังจากนั้น เธอแต่งงานใหม่กับ ฟุจิวาระ มุเนโยะ ( Fujiwara Muneyo) และมีบุตรีให้เขา ราวปี ค.ศ 990 เธอเริ่มเข้าถวายการรับใช้จักรพรรดินีเทชิบุตรีของฟุจิวาระ มิจิทากะ ( Fujiwara Michitaka) จักรพรรดินีในพระจักรพรรดิอิจิโจ ( Ichijō ) และหย่าขาดกับสามี ตำหนักของจักรพรรดินีเทชิในเวลานั้น กลายเป็นศูนย์กลางของกิจกรรมทางวัฒนธรรมในราชสำนักเฮอัน เซ โชนะกง มีชื่อเสียงจาก มาคุระโนะโซชิ งานเขียนที่รวบรวมบทความเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ ทั้งเรื่องฤดูกาล เรื่องซุบซิบ บทร้อยกรอง การสังเกตการณ์ในเรื่องต่างๆ การบ่นเรื่องที่ไม่ชอบ และ เรื่องราวที่เธอคิดว่าสนุกสนานน่าสนใจ ระหว่างช่วงเวลาที่เธอทำงานในราชสำนักใน มาคุระโนะโซชิ ยังเขียนถึง เหตุการณ์วิกฤตของจักรพรรดินีเทชิ เมื่อขาดคนมีอำนาจหนุนหลัง หลังจากบิดาเสียชีวิตและพี่ชายถูกเนรเทศ โดยศัตรูทางการเมืองคนสำคัญ อาของเธอ ฟุจิวาระ มิจินางะ รวบอำนาจการปกครองในราชสำนักไว้ในมือ ยังได้ส่งบุตรีของเขา โชชิ หรือ อากิโกะ เข้ามาเป็นพระชายาของจักรพรรดิอิจิโจ
ด้วยมีเหตุเพลิงไหม้พระราชวังเฮอันบ่อยครั้ง จักรพรรดิเทชิจึงถูกส่งไปพำนักชั่วคราวขณะก่อสร้างพระราชวังใหม่ที่ที่ประทับสำหรับจักรพรรดินีนอกพระราชฐาน เซ โชนะกง บันทึกไว้ว่า จักรพรรดินีเทชิ เจ้านายของเธอเสียชีวิตจาการคลอดบุตรในปี ค.ศ.1000 ไม่มีหลักฐานเกี่ยวกับชีวิตของเซ โชนะกง หลังปี ค.ศ. 1001 เซ โชนะกง เริ่มเขียน มาคุระโนโซชิ ในราชสำนักและเขียนจนจบหลังจากการเสียชีวิตของจักรพรรดิเทชิ โดยสันนิษฐานว่า อาจจะเขียนจบในปลายปี ค.ศ. 1010 ซึ่งอาจจะเพื่อเป็นของขวัญให้พระธิดาของจักรพรรดินีเทชิ โดยงานเขียนในมาคุระโนะโซชิ จะเขียนถึงบรรยาการอันสนุกสนานหรูหราในวังของจักรพรรดิสาวเป็นส่วนใหญ่ [2]
เช โชนะกง ยังเป็นที่รู้กันทั่วไปว่า เป็นคู่แข่งคนสำคัญของ กวีหญิงร่วมสมัย มุราซากิ ชิกิบุ ผู้ประพันธ์ ตำนานเก็นจิ อีกทั้งยังถวายการรับใช้จักรพรรดินีโซชิ ผู้เป็นศัตรูทางการเมืองของจักรพรรดินีเทชิ มุราซากิ ชิกิบุ ได้เขียนถึง เซ โชนะกง ในบันทึกของเธอ ( มุราซากิโนะนิกคิ )อีกด้วย[3]